ഇന്ത്യൻ സാഹിത്യത്തിൽ, നോവൽ എന്ന ശാഖയുടെ ആഖ്യാന രീതികളോ സിദ്ധാന്തങ്ങളോ ഉരുത്തിരിഞ്ഞിട്ടില്ലാത്ത കാലഘട്ടം. അക്കാലത്തെ മുഖ്യധാരാ ഇന്ത്യൻ എഴുത്തുകാരിലോ പ്രാദേശിക ഭാഷാ എഴുത്തുകാരിലോപോലും റിയലിസ്റ്റിക് ലിറ്ററേച്ചർ സങ്കല്പം, അതും ഗദ്യരൂപത്തിൽ അചിന്തനീയമായ കാലത്താണ്, ഇന്ത്യൻ സംസ്കാരത്തെയും ജീവിതത്തെയും പൂർണ്ണമായും ആവാഹിച്ചുകൊണ്ട് അങ്ങനെയൊരു നോവൽ ഇറങ്ങുന്നത്. അതും, ഒരു സ്ത്രീ എഴുതിയത്. അതിലും സവിശേഷമായത്, അതൊരു അന്യദേശ വംശജ എന്നുള്ളതും!

ഒരു ഇന്ത്യൻ ഭാഷയിൽ ആദ്യമായി എഴുതപ്പെട്ട ആ റിയലിസ്റ്റിക് നോവലാണ്, ‘ഫുൽമാനി ഓ കരുണാർ ബിബരൺ.’ ബംഗാളി ഭാഷയിൽ എഴുതപ്പെട്ട, ഇന്ത്യൻ നോവൽ പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ നാഴികക്കല്ലായി മാറിയ ഈ ചരിത്ര രചനയ്ക്കു കാലം നിയോഗിച്ച സ്വീഡൻ വംശജയാണ്, ഹന കാതറീൻ മുള്ളൻസ് (കാതറൈൻ ഹന്നാ മുള്ളൻസ്). ജനിതക വംശം കൊണ്ടു വിദേശിയും ജന്മംകൊണ്ടും കർമ്മംകൊണ്ടും മരണംകൊണ്ടും മനസുകൊണ്ടും ബംഗാൾ സ്വദേശിയുമായ ഇന്ത്യക്കാരി!

പുരാണ/ ഇതിഹാസ കഥാ കഥനങ്ങളെ കാവ്യരൂപത്തിൽമാത്രം അറിയുകയും വായിക്കുകയും എഴുതുകയും ആഘോഷിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്തിരുന്ന ഇന്ത്യൻ മണ്ണിൽ തികച്ചും സ്വതന്ത്രവും ഭാവനാസാന്ദ്രവും അതേസമയം, റിയലിസ്റ്റിക്കുമായ ഒരു ഗദ്യസാഹിത്യം തീർക്കുമ്പോൾ കാതറീനും ഒരുപക്ഷെ, ചിന്തിച്ചിരിക്കാൻ ഇടയില്ല, തന്റെ രചന ഇന്ത്യൻ നോവൽ പ്രസ്ഥാനത്തിന് ആരംഭം കുറിക്കുകയാണെന്ന്.

1852ലായിരുന്നു, ഫുൽമാനി ഓ കരുണാർ ബിബരണിന്റെ ആ ചരിത്രപ്പിറവി. അറിഞ്ഞോ അറിയാതെയോ ഇന്ത്യൻ ഗദ്യസാഹിത്യ സംസ്കാരത്തിന്റെ അമരക്കാരിയായി മാറിയ ഹനയ്ക്ക്, കുടുംബപരമായുള്ള മിഷണറി പ്രവർത്തനത്തിന്റെ ഭാഗമായി, ബംഗ്ലായിൽ ഈ നോവൽ എഴുതുമ്പോൾ പ്രായം ഇരുപത്തിന്നാലോ ഇരുപത്തിയഞ്ചോ വയസ്.

ലണ്ടനിലെ മിഷണറി സൊസൈറ്റി നിയോഗിച്ച, കൽക്കത്തയിലെ ഒരു മിഷണറി കുടുംബത്തിൽ, 1826 ജൂലൈ 1നാണ് ഹന ജനിച്ചത്. ഹനയ്ക്കു താഴെ മൂന്ന് സഹോദരിമാർ. പിതാവ് റവ. അൽഫോൺസ് ഫ്രാൻസിസ്. മാതാവ് ഹന ഹെർക്ലോട്ട്സ്.

പതിനഞ്ച് വയസുവരെ കൽക്കത്തയിൽ വളർന്ന ഹനയുടെ പ്രാദേശിക വിദ്യാഭ്യാസം, ബാല്യത്തിലെന്നോ ഒരു വർഷം കൽക്കത്തയിലെ ഒരു സ്‌കൂളിൽ പഠിച്ചതാണ്. പിന്നീടുള്ള ഹനയുടെ പഠിപ്പ് പ്രധാനമായും വീട്ടിൽതന്നെയായിരുന്നു. അമ്മയായിരുന്നു പ്രധാന അദ്ധ്യാപിക.

പതിനഞ്ചുമുതൽ പത്തൊൻപതു വയസുവരെയുള്ള ചെറിയൊരു ഇടവേളയിൽ ലണ്ടനിൽനിന്നു പാശ്ചാത്യ വിദ്യാഭ്യാസം നേടി എന്നതൊഴിച്ചാൽ ഔപചാരിക വിഭ്യാഭ്യാസം വേറെ ഇല്ല. ലണ്ടനിൽനിന്നും തിരിച്ചെത്തിയതും 1845ൽ, പത്തൊമ്പതാം വയസിൽ, വിവാഹവും നടന്നു.

പിന്നീട്, മിഷണറി പ്രവർത്തനങ്ങളുടെ ഭാഗമായി, ബംഗാളിലെ ഗ്രാമീണ ജീവിതത്തിൽ നിന്നാണ് ഒരുപാടു പാഠങ്ങൾ ഹന പഠിച്ചത്. ബംഗാളി ഭാഷ അനായാസേന കൈകാര്യം ചെയ്യുവാൻ അവർക്കു സാധിച്ചു.

പന്ത്രണ്ടോ പതിമൂന്നോ വയസുമുതൽ, പിതാവ് റവ. അൽഫോൺസ് ഫ്രാൻസിസിനൊപ്പം ഹനയും മിഷണറി പ്രവർത്തനങ്ങളിൽ സജീവമായി. ഭർത്താവ് റവ. ഡോ. ജോസഫ് മുളൻസും ഒരു മിഷണറി പ്രവർത്തകനായതിനാൽ വിവാഹശേഷവും ഹനയ്ക്ക് ഒരു മുഴുവൻ സമയ മിഷണറി പ്രവർത്തകയായി തുടരുവാൻ കഴിഞ്ഞു. കൊൽക്കത്തയിലെ ഭവാനിപൂർ ക്രിസ്ത്യൻ ഇൻസ്റ്റിറ്റ്യൂട്ടിന്റെ സൂപ്രണ്ടന്റ് ആയിരുന്നു ജോസഫ് മുളൻസ്. അൽഫോൺസ് ഫ്രാൻസിസും ജോസഫ് മുളൻസും സുവിശേഷ എഴുത്തുകാർ കൂടിയായിരുന്നു. ധാരാളം മിഷണറി പുസ്തകങ്ങൾ അവർ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്.

ഈയൊരു പശ്ചാത്തലവും കുടുംബത്തിൽ നിന്നുള്ള പ്രോത്സാഹനവും ഹനയെയും എഴുത്തിന്റെ മേഖലയിലേക്കു കൊണ്ടുവന്നിരിക്കാം. ‘ഫുൽമോനിയെയും കരുണയെയും’ അക്കാലത്തെ ബംഗാളിലെ അഭ്യസ്തവിദ്യരും ദരിദ്രരുമായ സ്ത്രീ സമൂഹത്തിന്റെ രൂപകങ്ങളാക്കി ‘ഫുൽമോനി ഓ കരുണാർ ബിബരൺ’ പൂർത്തിയാക്കുമ്പോൾ, മിഷണറി പ്രചാരണത്തിനായി തദ്ദേശീയ ഭാഷയിൽ ഒരു എഴുത്ത് എന്നതിനപ്പുറം മറ്റൊരു മാനവും ഹനയോ കുടുംബമോ പ്രതീക്ഷിച്ചിരിക്കില്ല.

പക്ഷെ, അവരുടെ എല്ലാ കണക്കുക്കൂട്ടലുകളെയും മറിക്കടക്കുന്നതായിരുന്നു, ഫുൽമോനി ഓ കരുണാർ ബിബരന്റെ സ്വീകാര്യത. അത്, ബംഗാളും കടന്ന് ഇന്ത്യയുടെ വിവിധ ദേശങ്ങളിലേക്ക്, ഭാഷകളിലേക്ക് എത്താൻ അധികം കാലദൈർഘ്യം എടുത്തില്ല.

അക്കാലങ്ങളിൽ എഴുത്തുഭാഷയിലൂടെയുള്ള മിഷണറി പ്രചരണങ്ങൾ പൊതുവെ തദ്ദേശീയർക്ക് ഒട്ടും ഗ്രാഹ്യമില്ലാത്ത ആംഗലേയത്തിൽ ആയിരുന്നു എന്നത്, തങ്ങളുടെ തനതു ഭാഷയിൽ പുറത്തിറങ്ങിയ ഹനയുടെ എഴുത്തിനെ ബംഗാളി ജനത ഇരുകൈയും നീട്ടി സ്വീകരിക്കാനുള്ള പ്രധാന കാരണമായി.

മിഷണറി എഴുത്തായാലും ഇതര സാഹിത്യമായാലും അക്കാലത്ത് ഒരു കൃതി, അതിന്റെ ആദ്യ പതിപ്പ് മുവ്വായിരം കോപ്പിയിൽ ഇറങ്ങുക അചിന്തനീയമായോ അനിതരസാധാരണമോ ആയ കാര്യമാണ്. എന്നിട്ടും, ഒരു പ്രാദേശിക ഭാഷയിലെ ഹനയുടെ ആദ്യ ഉദ്ദ്യമംതന്നെ ഈ സാഹസികത ഏറ്റെടുത്തിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ, അത് ആ എഴുത്തിന്റെ പ്രാഥമിക വായക്കാർ; ഒരുപക്ഷെ, ഹനയുടെ പിതാവോ ഭർത്താവോ പ്രസാധകരോ ആകാം, അവരുടെ ശക്തമായ ദീർഘവീക്ഷണം തന്നെയാകണം അതിനു പിന്നിൽ. അതിൽ അവരൊരുപക്ഷേ, ‘ഒരു മാസ്റ്റർ പീസ്’ കണ്ടിരിക്കാം. തദ്വാരാ, ഒരു മിഷണറി എഴുത്തിന്റെ അതുവരെയുള്ള വ്യാപ്തിയെ കൂട്ടാം എന്നൊരു കണക്കുകൂട്ടൽ ഉണ്ടായിരുന്നിരിക്കാം.

എന്നാൽ, അത്തരം എല്ലാ കണക്കുകൂട്ടലിനെയും മറിക്കടക്കുന്ന ചരിത്രമാണ്, അക്കാലത്തു ഫുൽമോനി ഓ കരുണാർ ബിബരണിനു ലഭിച്ചത്. ബംഗാളിൽ തരംഗമുണർത്തി ഒരു വർഷം തികയുമ്പോഴേയ്ക്കും ഇംഗ്ലീഷ് പരിഭാഷ ഇറങ്ങി. പരിഭാഷപ്പെടുത്തിയതും ഹനതന്നെ. ഇംഗ്ലീഷ് പരിഭാഷ പിന്നീട്, മലയാളം, കന്നഡ, തെലുങ്ക്, അസാമിയ തുടങ്ങി ഇന്ത്യയിലെ പന്ത്രണ്ടോളം ഭാഷകളിൽ ഇറങ്ങി. അക്കാലത്ത് അതും ഒരു ചരിത്ര സംഭവം തന്നെയായിരുന്നു.

മലയാളത്തിലെ ആദ്യകാല നോവലുകളായി വിലയിരുത്തപ്പെടുന്ന, 1887ൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച അപ്പു നെടുങ്ങാടിയുടെ കുന്ദലതയ്ക്കും ഒ. ചന്തു മേനോന്റെ 1889ൽ ഇറങ്ങിയ ഇന്ദുലേഖയ്ക്കും തിക്കോടി പള്ളിക്കര ചെറുവലത്ത് ചാത്തു നായരുടെ 1890ൽ ഇറങ്ങിയ മീനാക്ഷിയ്ക്കും മുൻപേ ഹനയുടെ ‘ഫുൽമോനി ഓ കരുണാർ ബിബരൺ’ എന്ന നോവൽ മലയാളികൾ വായിച്ചിരുന്നു. അതും, അന്നത്തെ ശുദ്ധമായ മലയാളം ഭാഷയിലെ അച്ചടിയിൽതന്നെ. 1858ലായിരുന്നു അത്.

കുന്ദലതയ്ക്കും നാല് പതിറ്റാണ്ടുമുൻപേ, മലയാളത്തിൽ ആദ്യമായി അച്ചടിക്കപ്പെട്ട ഈ പരിഭാഷാ കൃതിയെ പരിചയപ്പെടുത്തിയത്, മാവേലിക്കര കേന്ദ്രീകരിച്ച്, കേരളത്തിൽ മിഷണറി പ്രവർത്തനം നടത്തിയിരുന്ന റവ. ജോസഫ് പീറ്റ് ആണ്. ‘PHULMANI AND KARUNA’ എന്ന ഇംഗ്ലീഷ് പരിഭാഷയുടെ ഇംഗ്ലീഷിലുള്ള ടൈറ്റിൽ തന്നെയാണ്, മലയാള പരിഭാഷയ്ക്കും നല്കിയത്. ബംഗ്ളായിലും ഇംഗ്ലീഷിലും ഉള്ളതുപോലെ, ടൈറ്റിലിനൊപ്പം നോവലിന്റെ ഉദ്ദേശശുദ്ധിയുടെ സംക്ഷിപ്തം മലയാളത്തിൽ പരിഭാഷയിലും  കൊടുത്തിട്ടുണ്ട്.

ജോസഫ് പീറ്ററിന്റെ ഈ പരിഭാഷ, മലയാളത്തിലെ ആദ്യത്തെ വിവർത്തന കൃതിയല്ല. ആർച്ച് ഡീക്കൻ കോശിയുമായി ചേർന്ന് 1847ൽ, പീറ്റ് മറ്റൊരു ഇംഗ്ലീഷ് കൃതിയുടെ വിവർത്തനം ചെയ്തിരുന്നു. പതിനേഴാം നൂറ്റാണ്ടിലെ സുവിശേഷപ്രചാരകനായിരുന്ന ഇംഗ്ലണ്ടുകാരൻ ജോൺ ബന്യൻ 1628ൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ‘പിൽഗ്രിംസ് പ്രോഗ്രസ്'(തീർത്ഥാടകന്റെ വഴി) എന്ന കൃതിയുടെ പരിഭാഷ, ‘പരദേശി മോക്ഷയാത്ര’യായിരുന്നു അത്.

എന്നാൽ, ‘പിൽഗ്രിംസ് പ്രോഗ്രസ്’ എന്ന കൃതി ഒരു നോവൽ അല്ല; ഒരു ആലഗോറി(അന്യാപദേശം) മാത്രമാണ്. അതുകൊണ്ടുതന്നെ, ഒരു പരിഭാഷാ കൃതിയാണെങ്കിൽ കൂടിയും, മലയാളത്തിലെ ആദ്യത്തെ നോവൽ സാഹിത്യം ഏതാണെന്നു വിലയിരുത്തുമ്പോൾ ഫുൽമാനി ഓ കരുണാർ ബിബരണിനു ജോസഫ് പീറ്റ് എഴുതിയ ‘ഫുൽമാനിയും കരുണയും’ എന്നുതന്നെ പറയേണ്ടി വരും. ഈ നോവലിനെ ഒഴിവാക്കിക്കൊണ്ടുള്ള മലയാള നോവൽപഠനം അസാധ്യമാണ്.

അതേസമയം, പത്തൊമ്പതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ മധ്യത്തോടെ ഇന്ത്യയൊട്ടാകെ ഏറെ ചർച്ച ചെയ്യപ്പെട്ടെന്നു പറയപ്പെടുന്ന ഹനയുടെ ഈ രചന ആ നൂറ്റാണ്ടിന്റെ അവസാനത്തോടെതന്നെ ഇന്ത്യൻ സാഹിത്യമണ്ഡലത്തിൽനിന്നും അപ്പാടെ അപ്രത്യക്ഷമാകുന്ന കാഴ്ച ഉണ്ടായി. ഇംഗ്ലീഷ് പരിഭാഷയ്ക്കുപോലും ആ നൂറ്റാണ്ടിൽ തുടർപതിപ്പുകളോ ചർച്ചയോ മറ്റ് അംഗീകാരങ്ങളൊ ലഭിച്ചില്ല.

അക്കാലത്തെ, മിഷണറിമാരുടെ രചനകൾ മിക്കവാറും, മിഷണറി പ്രവർത്തനങ്ങൾക്കുള്ള സുവിശേഷങ്ങളും പ്രബോധനങ്ങളും മാത്രമായി പരിമിതപ്പെട്ടിരുന്നതുകൊണ്ട്, ‘ഇതൊരു മിഷണറി രചന’ എന്ന പൊതുബോധത്തെ ഹനയുടെ മൂലകൃതിക്കും പരിഭാഷകൾക്കും നേരിടേണ്ടി വന്നുവെന്നു പറയപ്പെടുന്നു.

അന്നത്തെ ജനസാമാന്യങ്ങൾക്കിടയിൽ ഒരു സാഹിത്യ സൃഷ്ടിക്കു ലഭിക്കേണ്ടിയിരുന്ന സ്ഥാനമോ സ്വാധീനമോ അക്കാരണത്താൽ ഈ കൃതിക്കു ലഭിച്ചില്ല. ക്രിസ്ത്യൻ സമൂഹങ്ങൾക്കപ്പുറം, മുഖ്യധാര എഴുത്തുകാരുടെയോ നിരൂപകരുടെയോ വ്യാപകമായ ശ്രദ്ധയെ ആകർഷിക്കാനോ അക്കാദമിക് അംഗീകാരങ്ങൾക്കോ മറ്റോ ഉള്ള ഭാഗ്യമോ ഈ കൃതിക്കുണ്ടായില്ല. അതിന്റെ തിക്തഫലമാകാം പിന്നീട്, ഒരു നൂറ്റാണ്ടോളം ഈ കൃതി മറവിയുടെ ആഴങ്ങളിലേക്കു നിപതിച്ചുപോയത്.