പാമ്പൻമലയുടെ തെക്കുവശം. യുഗാന്തരങ്ങളോളം പഴക്കം ചെന്ന വൃക്ഷങ്ങൾ കരിഞ്ഞുണങ്ങിയ സന്ധ്യയിൽ തീപിടിച്ച് നിൽക്കുന്നു. നരകത്തിലെ അത്യുന്നതവും കടുത്തതുമായ ശിക്ഷാരീതികൾ കാലിൽ ബന്ധിച്ച് ഇരുമ്പ് ചങ്ങലയുടെ ശബ്ദത്തോടെ ചുവപ്പുരാശി കലർന്ന മണ്ണിൽ പൂണ്ടുകിടന്നു.

പന്തം കൊളുത്തി, മലയടിവാരത്തിൽ തടിച്ചുകൂടി പൂർവ്വികരുടെ ആത്മാക്കൾ. വൃക്ഷ ശിഖിരങ്ങളിൽ ബലിക്കാക്കകൾ പറന്നിറങ്ങുന്നു. രാത്രികളിൽ മിന്നുന്ന മൃഗക്കണ്ണുകൾക്ക് മാത്രം തിരിച്ചറിയാൻ കഴിയുന്നവർ പാറമടക്കുകളിൽ നിന്ന് ആവിഭൂതങ്ങളായി പുറത്തിറങ്ങി.

ജനനത്തിനും മരണത്തിനുമിടയ്ക്ക് തന്റെ ജീവിതചക്രത്തെയോർത്തെന്നോണം, പഴക്കം ചെന്ന് ക്ലാവുപിടിച്ച് ചുടുനിശ്വാസങ്ങൾ കാറ്റിൽ പടർന്നു. വൈകുന്നേരങ്ങളിൽ ഒഴുകി വരാറുള്ള കാറ്റിന് തീ പിടിച്ചു.
അകിടിൽ തിണർപ്പുവന്ന കൂട്ടത്തിലായിരുന്നു കോന്നിയുടെ അമ്മിണി പശുവും. ചെന കഴിഞ്ഞ് വയലോരങ്ങളിലും പൊന്തക്കാടുകളിലും പശുവിനെ അഴിച്ചുവിടുമ്പോൾ ആടിക്കളിക്കുന്ന അകിടിലേക്ക് നോക്കിയിരുന്നു. ദീനം വന്ന മുരിക്കാ ചെടികൾ വളർന്നു നിൽക്കുന്ന പുറങ്ങളാണ്. രാവിലെ പിള്ളേർക്ക് മുലകൊടുക്കാൻ പോലും കഴിയാതെ അമ്മപ്പശു കുളമ്പമർത്തി കരയുന്നത് കോന്നി വേദനയോടെ കണ്ടു.

ചെറ്റയിൽ നിന്ന് ഒതുക്കുവശത്തേക്ക് വളർന്നു നിൽക്കുന്ന മുരിങ്ങച്ചെടിയിൽ നിന്ന് ഒന്നുരണ്ടെണ്ണം പൊട്ടിച്ചെടുത്ത് അടുക്കളയിൽ പോയി തിളപ്പിച്ചെടുത്തു. പുകക്കുഴൽ വെച്ച് ഊതിയപ്പോൾ കണ്ണിൽ കരട് പെട്ടു. കാര്യമാക്കിയില്ല. കിണറിന്റെയടുത്ത് പോയി തണുത്ത വെള്ളം കൊണ്ട് മുഖം കഴുകി. കറുത്ത പെണ്ണിന്റെ പുരയിടത്തിലേക്ക് ഏന്തി വലിഞ്ഞ് നോക്കി. അവളവിടെയില്ലെന്ന് തോന്നുന്നു. മുക്കാലും അസ്ഥിപഞ്ജരമായ അവളുടെ തള്ള പടിക്കലിലേക്ക് നോക്കി നിൽക്കുകയായിരുന്നു.

“കറുത്ത പെണ്ണുണ്ടോ മുത്തിയമ്മേ?’ കോന്നി വിളിച്ചു ചോദിച്ചു.
ഇല്ലയെന്ന മട്ടിൽ തള്ള കൈകളാട്ടി. തിളപ്പിച്ചെടുത്ത മുരിങ്ങാവെള്ളം മോന്തി കുടിച്ചു. രണ്ടാം മാസമാണ്. അവളിരുന്ന് വയറുഴിഞ്ഞു. അപ്പോൾ ആയിരം വയലേറ്റകിളികൾ കിടന്ന് ഇക്കിളി കൂട്ടുന്നത് അവളറിഞ്ഞു.
ഏതാണ്ട് ഉച്ചസമയത്താണ് മുത്തു വരുന്നത്.

ഉറങ്ങിക്കിടന്ന കോന്നിയെ വിളിച്ചുണർത്തി. എന്നാ കാര്യമെന്ന് അവൾ ചോദിച്ചു. വളരെ പരിഭ്രമിച്ചാണ് അവൻ ചോദിച്ചത്.
“കതിരേശനെവിടെ?”
അറിയാൻ മേലേന്ന് അവർ പറഞ്ഞു. അവൻ പുറത്തേക്ക് പോയി. അപ്പോൾതന്നെ തിരിച്ചെത്തി. എന്നിട്ട് പറഞ്ഞു, കതിരേശനെയും കാവമ്മയെയും കണ്ടാൽ വീട്ടിൽതന്നെ പിടിച്ചിരുത്തണമെന്ന്. പുറത്തേക്കൊന്നും വിടണ്ടയെന്ന്. അതും പറഞ്ഞ് തിടുക്കത്തോടെ പുറത്ത് കിടന്ന മഴുവെടുത്ത് മുത്തു പോയി.
എന്താണെന്നറിയാതെ കോന്നി കണ്ണുകൾ ചിമ്മി. കതിരേശന്റെ പുരയിടം മലയുടെ മുകളിലാണ്. ഒരു വിളിപ്പാടകലെ.

വഴിയോരത്ത് നത്തിനെ പിടിച്ച് കളിച്ചിരുന്ന ചെക്കനെ വിളിച്ച് കതിരേശന്റെ പുരയിടത്തിലേക്കയച്ചു. പ്രതീക്ഷിച്ചതുപോലെ അവിടം ഒഴിഞ്ഞു കിടന്നിരുന്നു. കോന്നിയുടെ ഭയം കനത്തു.
രാത്രി വളരെ വൈകിയാണ് മുത്തു തിരിച്ചെത്തിയത്.
തൂക്കിയിട്ട റാന്തലിൽ വെള്ളം കൂട്ടിയപ്പോൾ ക്ഷീണിച്ചവശമായ മുഖമായിരുന്നു അവന്റേത്. എന്താണ് കാര്യമെന്ന് കോന്നി ചോദിച്ചു. അവൾ അക്ഷമയായിരുന്നു.

പറയാമെന്ന് പറഞ്ഞ് അവൻ മൂലയ്ക്കിട്ടിരുന്ന പായ വിരിച്ചു. അതിൽ തളർന്നിരുന്നു.
“കോന്നീ, അടിവാരത്ത് കൊലപാതകമുണ്ടായെടീ.”
“എന്നാ?”
“കൊലപാതകം.”
“കൊലപാതകോ?”
“ഉം”
“ആരു ചെയ്തു?”
“കതിരേശൻ.”
“കതിരേശനോ?”
“അല്ല, കതിരേശനും കാവമ്മയും.” കോന്നിക്ക് വിശ്വസിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
“തെളിച്ച് പറ.”
“പറയാം.” മുത്തു വയർപ്പുഴിഞ്ഞു.

“നീ വിശ്വസിക്കുമോയെന്നറിയില്ല. ഏനിന്ന് പണിക്ക് പോവുമ്പോഴാ തറവാട്ടില് മൊത്തം ആൾക്കൂട്ടം. നോക്കുമ്പോഴുണ്ട് ലാത്തിക്കോലും പിടിച്ച് പോലീസ്. കാര്യന്വേമ ഷിച്ചപ്പോഴാ തറവാട്ടില് കൊലപാതകമുണ്ടായതറിയണേ… തറവാട്ടില് നാടകം കളിക്കണ ഉണ്ണിയില്ലേ… അവനാ മരിച്ചത്. സാക്ഷിവിസ്താരം നടത്തുമ്പോ കാര്യസ്ഥൻ പറഞ്ഞത് കേട്ട് ഞെട്ടി. രാവിലെ മൂപ്പര് വെളിക്കിരിക്കാൻ പോണ സമയത്ത് തറവാട്ട് തൊടിയിൽ ഉണ്ണീടെ ജഡം തൂങ്ങികിടക്കുന്നു. പഴുതാരയും ചിലന്തിയും അരിച്ച്, ജീർണ്ണിച്ച് കിടക്കുകയാണ്. ഉള്ളമുണ്ടഴിഞ്ഞ മട്ടിലായിരുന്നു. ജനനേന്ദ്രിയം അറുത്തുമാറ്റിയ നിലയിൽ. ഏനും കണ്ടെടീ ഉണ്ണീടെ ജഡം പുറത്തുനിന്ന്. മൂക്ക് പൊത്തി, മുഖം ചുളിച്ച് നിന്നു. പോലീസ് തെളിവെടുപ്പ് നടത്തി. ശവത്തിന്റെ പലഭാഗത്തും ആഴത്തിൽ മുറിവുണ്ടായിരുന്നു. തൊടിയിൽ വാകമരത്തിന്റെ ചോട്ടിൽ കോടാലി കണ്ടെടുത്തു. ഞാൻ ഞെട്ടി. കതിരേശന്റെ കോടാലി. കോന്നിയേ… എടി പെണ്ണ, തരിച്ച് നിന്നടീ ഞാനപ്പൊ.”

കണ്ണ് മുഴുക്കെ തുറന്നുകൊണ്ട് മുത്തു പറഞ്ഞുനിർത്തി. ഭയം വിട്ടുമാറിയിരുന്നില്ല. കോന്നി റാന്തൽ മെല്ലെ തിരിച്ചു. മലയുടെ മുകളിലുള്ള കതിരേശന്റെ പുരയിടത്തിലേക്ക് അറിയാതെ ദൃഷ്ടികൾ പതിഞ്ഞു. ഇരുട്ടിന്റെ നിശ്ശബ്ദതയിൽ കത്തിജ്ജ്വലിക്കുന്ന ചിതയെപ്പോലെ, പുലരും വരെ കോന്നി എരിഞ്ഞ് തീർന്നു.