“Moving pictures need sound as much as Beethoven needs lyrics.” എന്ന് ചാർലി ചാപ്ലിൻ 1928 ൽ പറയുകയുണ്ടായി. എന്നാൽ അദ്ദേഹത്തിനും പിന്നീട് തന്റെ സിനിമകളിൽ പശ്ചാത്തല സംഗീതം ഉപയോഗിക്കേണ്ടി വന്നു എന്നത് ശബ്ദത്തിന്റെ പ്രാധാന്യത്തെ ഉദ്ഘോഷിക്കുന്നു. എങ്കിലും പശ്ചാത്തല സംഗീതത്തിന്റെ പിൻബലം ഇല്ലാത്ത സിനിമകൾ വിരളം. “ദൃശ്യങ്ങൾക്ക് പുതിയമാനം നല്കുന്നത് ശബ്ദമാണ്.” എന്ന് അടൂർ ഗോപാലകൃഷ്ണനും പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ‘മതിലുകൾ’ എന്ന സിനിമയിൽ ശബ്ദംകൊണ്ടുമാത്രം ഒരു കഥാപാത്രത്തെ അനശ്വരമാക്കുകയുണ്ടായി അദ്ദേഹം.

ഗ്രന്ഥകാരൻ പറയുന്നു, “ശബ്ദമാധ്യമമായ റേഡിയോയും സിനിമയും ഏതാണ്ട് ഒരേ കാലത്ത് നിലനിന്നു എന്നത് ഒരു വൈരുധ്യം പോലെ തോന്നാവുന്ന സത്യമാണ്. നിശബ്ദ സിനിമ പിന്നീട് ശബ്ദ സിനിമയായി മാറുന്നതിന് മുമ്പ് ഉപശീർഷകങ്ങൾ (subtitles) ഉപയോഗിച്ചുകൊണ്ടാണ് പ്രേക്ഷകരുമായി സംവദിച്ചത്. ദൃശ്യങ്ങൾ കാണുന്നതിനോടൊപ്പം. അതിനിടയിലൂടെ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്ന ഉപശീർഷകങ്ങൾ വായിക്കുകയും ചെയ്താൽമാത്രമേ യഥാർത്ഥത്തിലുള്ള ആശയവിനിമയം പൂർണ്ണമാവുകയുള്ളൂ എന്നർത്ഥം. അതിനുശേഷം സിനിമ ശബ്ദിക്കാൻ തുടങ്ങിയതോടെയാണ് അതിന് ബഹുജനങ്ങൾക്കിടയിൽ വലിയ സ്വീകാര്യതയും പിന്നീട് ജനകീയതയും ലഭിച്ചത്. അതിനു ശേഷം വന്ന ടെലിവിഷനും സഞ്ചരിച്ചത് സിനിമയുടെ ഈ മാർഗത്തിലൂടെയാണ്. അപ്പോഴെല്ലാം ശബ്ദത്തിന്റെ അകമ്പടിയാണ് ദൃശ്യങ്ങളെ സമ്പന്നമാക്കിയത് എന്ന കാര്യം വിസ്മരിച്ചുകൂടാ.”

‘ജനിക്കുന്നതിനുമുമ്പുതന്നെ നാം കേൾക്കാൻ തുടങ്ങുന്നു. ഏതാണ്ട് ഗർഭധാരണം കഴിഞ്ഞ് നാലരമാസമാകുമ്പോൾ തന്നെ.’ എന്ന പ്രസിദ്ധ ശബ്ദവിന്യാസക്കാരനായ വാൾട്ടർ മൂർചന്റെയും ‘കാഴ്ചപരിമിതി മനുഷ്യരെ വസ്തുക്കളിൽ നിന്ന് അകറ്റുന്നതാണെങ്കിൽ ബധിരത മനുഷ്യരെ മനുഷ്യനിൽ നിന്ന് അകറ്റുന്നു. മനുഷ്യശബ്ദം ഭാഷയും അതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ചിന്തകളും മറ്റു മനുഷ്യരുമായുള്ള ബന്ധവും സൃഷ്ടിക്കും.’ എന്ന ഹെലൻ കെല്ലറുടെയും അഭിപ്രായങ്ങളെ “എഴുത്തും അച്ചടിയും അർത്ഥത്തെ തടവിലിടുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്. എന്നാൽ അങ്ങിനെ കൂട്ടിൽ അടക്കപ്പെട്ട അർത്ഥത്തെ തുറന്നുവിടണമെങ്കിൽ, ഒന്നുകിൽ വായിക്കണം. ആല്ലെങ്കിൽ അത് മനുഷ്യോച്ചാരണത്തിലൂടെ പുറത്തുവരണം. എഴുത്തിലോ അച്ചടിയിലോ ഭാഷയുടെ യഥാർത്ഥത്തിലുള്ള ‘പ്രയോഗം’ സംഭവിക്കുന്നില്ല.” എന്നവിധം ഗ്രന്ഥകാരൻ സാധൂകരിക്കുന്നുണ്ട്.

മേൽപ്പറഞ്ഞ വീക്ഷണ കോണുകളിലൂടെ നോക്കുകയാണെങ്കിൽ ദൃശ്യമാധ്യമങ്ങളുടെ വരവിന് മുൻപും, ക്രിക്കറ്റ്, ഫൂട്ബാൾ തുടങ്ങിയവയുടെ ദൃക്സാക്ഷിവിവരണം, ഓട്ടംതുള്ളൽ, കഥാപ്രസംഗം, ചാക്യാർകൂത്ത് എന്നീ കലാരൂപങ്ങളും ചലച്ചിത്ര ശബ്ദരേഖകളും റേഡിയോയിലൂടെ ഏറെ ആസ്വാദ്യകരമാണെന്നും കാണാവുന്നതാണ്.

എൻ എൻ പിള്ളയുടെ വാക്കുകളെ ഗ്രന്ഥകാരൻ ഇതിന് ഉപോൽബലമായി എടുക്കുന്നുണ്ട്. “രംഗജീവിതത്തിൽ നടന്റെ വിജയം തൊണ്ണൂറു ശതമാനം ശബ്ദവിന്യാസവൈഭവത്തിലും പത്തുശതമാനം ക്രമീകൃതവും ചടുലവും ആർത്ഥവത്തുമായ അംഗവിക്ഷേപങ്ങളിലുമാണ്. നാടകത്തിൽ മുഖാഭിനയം വളരെയൊന്നും ശ്രദ്ധിക്കപ്പെടാറില്ല. ശബ്ദം എന്ന മാധ്യമത്തിന്റെ സമ്പൂർണ്ണവിജയമണല്ലോ റേഡിയോ നാടകം.” എന്നാണ് എൻ എൻ പിള്ള പറഞ്ഞുവെച്ചിട്ടുള്ളത്.

നാടകരചനയെ, രണ്ട് കാലഘട്ടങ്ങളായാണ് ഈ ഗ്രന്ഥത്തിൽ വിശകലനം ചെയ്യുന്നത്. ദൃശ്യമാധ്യമങ്ങൾക്ക് മുൻപും പിൻപും.

വിദ്യാഭ്യാസ വിദഗ്ദ്ധയയും നിരൂപകയും ആയിരുന്ന ബി. ഹൃദയകുമാരിയുടെ, “വാക്കുകളുടെ ഭാവവ്യഞ്ജനശക്തിയെ അങ്ങേയറ്റം ഉപയോഗിക്കുന്നതായിരിക്കണം റേഡിയോ നാടകങ്ങളുടെ ശൈലി” എന്ന വാക്കുകളിലൂടെ സഞ്ചരിക്കുമ്പോൾ സ്റ്റേജിലോ സ്ക്രീനിലോ അവതരിപ്പിക്കുവാൻ ബുദ്ധിമുട്ടേറിയ യുദ്ധം, കൊടുംകാറ്റ്, വെള്ളപ്പൊക്കം തുടങ്ങിയവയെ ശബ്ദം കൊണ്ട് ശ്രോതാവിന്റെ മനസ്സിൽ സൃഷ്ടിക്കാൻ കഴിയുമെന്ന് മനസ്സിലാക്കാം. മാത്രമല്ല, അതീവ സുന്ദരിയെയും സുന്ദരനെയും ശബ്ദംകൊണ്ടുമാത്രം സൃഷ്ടിക്കാനും കഴിയും.

‘വാക്കുകളിലൂടെ, സ്തംഭം, സ്വേദം, രോമാഞ്ചം, വേപഥു തുടങ്ങിയവ ഭാവങ്ങളെ സംക്രമിപ്പിക്കുക എന്ന വെല്ലുവിളിയാണ് റേഡിയോനാടകകൃത്ത് സ്വീകരിക്കേണ്ടതെന്ന’ എസ്. കെ. വസന്തന്റെയും, ‘രംഗനാടകങ്ങളെ ശബ്ദംമാത്രമായി പ്രക്ഷേപണം ചെയ്യുന്നതല്ല റേഡിയോനാടകം.’ എന്ന ജി. ശങ്കരപ്പിള്ളയുടെയും വാക്കുകളെ റേഡിയോനാടക രീതിയുടെ സവിശേഷതകളെ വ്യക്തമാക്കാൻ ഗ്രന്ഥകാരൻ ഉപയോഗിച്ചിട്ടുണ്ട്. സ്വപ്നങ്ങൾ, അവകാശങ്ങൾ, വികാരവിക്ഷോഭങ്ങൾ, സൌന്ദര്യം തുടങ്ങി ജീവിത്തിന്റെ ഒരോ കണികയെയും ശ്രോതാക്കളിലേക്ക് എങ്ങിനെയാണ് കർണ്ണാനന്ദകരമായി റേഡിയോ സന്നിവേശിപ്പിക്കുന്നത് എന്ന് വിവിധ റേഡിയോനാടകങ്ങളെ അപഗ്രഥിച്ച്കൊണ്ട് ടി ടി പ്രഭാകരൻ ഈ ഗ്രന്ഥത്തെ സമ്പുഷ്ടമാക്കുന്നുണ്ട്.

ആദ്യകാലത്തെ റേഡിയോനാടകങ്ങളുടെ തത്സമയം പ്രക്ഷേപണങ്ങളിൽ ഉണ്ടായിട്ടുള്ള അബദ്ധങ്ങളും രസാത്മകമായ അനുഭവങ്ങളും ഗ്രന്ഥത്തിലൂടെ കടന്നുപോകുന്നു. സാമൂഹ്യപ്രസക്തിയുള്ള പല റേഡിയോനാടകങ്ങളുടെയും അവതരണങ്ങൾ വ്യാപകമായി വിമർശിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടെന്നും അദ്ദേഹത്തിന്റെ പഠനങ്ങൾ വ്യക്തമാക്കുന്നു. റേഡിയോനാടകങ്ങളിലെ കഥാപാത്രങ്ങളുടെ ആധിക്യനിയന്ത്രണം, അവക്ക് ശബ്ദസാമ്യത ഉണ്ടാകാതിരിക്കുന്നതിൽ പുലർത്തേണ്ട സൂക്ഷ്മത തുടങ്ങിയവ ഈ മേഖലയിലെ വെല്ലുവിളിയും പരിമിതിയും ആണ്. ഇക്കാര്യങ്ങളും ഈ ഗ്രന്ഥത്തിൽ ചർച്ചചെയ്യപ്പെടുന്നു.

അക്കരെ, ശതാഭിഷേകം, ഒറ്റ, ജനാല എന്നീ നാടകങ്ങളെ വിശകലനം ചെയ്തുകൊണ്ട്, നൂതനസാങ്കേതികവിദ്യയുടെ വരവിന് മുൻപും പിൻപും എന്ന വിഭാഗങ്ങളിലാക്കി റേഡിയോനാടകങ്ങളുടെ സൌന്ദര്യശാസ്ത്രത്തിന്റെ വിശകലനവും ഈ ഗ്രന്ഥത്തിൽ അടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. നവീനഗവേഷണസാധ്യതകളെ കൂടി ഉൾപ്പെടുത്തി തയ്യാറാക്കിയ ഈ ഗ്രന്ഥം, മാധ്യമരംഗത്ത് വർത്തിക്കുന്നവർക്കും ഗവേകർക്കും ഒരുപോലെ പ്രയോജനപ്പെടുന്ന ഒന്നാണ്.