നാട്… നാടിന്റെ മണം… നാടിന്റെ കാറ്റ്…
വെയിലേറ്റ്, കാറ്റിൽ പാറിക്കളിക്കുന്ന കയ്യറത്താം പുല്ലിന്റെ സ്വർണ്ണപ്പൂക്കൾ.

ബസ്റ്റാന്റിലേക്കുള്ള യാത്രയിൽ, നാട്ടിൽ അവസാനമായി പോയതോർത്തു. അപ്പച്ചൻ മരിച്ച ദിവസം. അന്നും നെടിഞ്ഞിക്കുന്നിന്റെ ഉച്ചിയിൽ അവരുണ്ടായിരുന്നോ… ആ ഉച്ചവെയിലിൽ… ചിറക് മിനുക്കി, സൊറ പറഞ്ഞ് പാറി നടന്നിരുന്നോ… ഉണ്ടായിരുന്നിരിക്കണം. എന്നെ അവർ കണ്ടില്ലായിരുന്നോ… താനും അന്നാരെയും കണ്ടില്ലല്ലോ…

ഉപ്പുനീർ നിറഞ്ഞ കണ്ണിൽ ഇരുട്ട് മാത്രമായിരുന്നു അന്ന്. മരണത്തിന്റെ ഇരുട്ട്. അവിടന്നു പോന്നതിൽ പിന്നെ, വർഷങ്ങൾ ഇലകൾപോലെ കൊഴിഞ്ഞുവീണു. രണ്ടുമുറി അമ്മവീട് അഞ്ചാറുമുറികളുള്ള ആങ്ങളവീടായി. ആവശ്യങ്ങൾ, മരണമായും കല്യാണമായും പാലുകാച്ചലായും കതകിൽ മുട്ടി വിളിച്ചെങ്കിലും നാട് തനിക്ക് അന്യമായിപ്പോയിരുന്നു.

നാട്ടിലേക്ക് ഓടിക്കൊണ്ടിരുന്ന വണ്ടിയിലിരിക്കുമ്പോൾ, ഓർമ്മകളുടെ നനവിലേക്ക് ആഴത്തിലേക്കിറങ്ങിയപ്പോയ വേദനയുടെ അടിവേരുകൾ കാലിലെ ചിലമ്പുന്ന പാദസരത്തിൽ ശ്വാസംകിട്ടാതെ കുടുങ്ങി.

ബസിലേക്ക് തണുത്തകാറ്റ് നുഴഞ്ഞു കയറിയപ്പോഴാണ് അവൾ വീണ്ടും ഓർത്തത്.
‘എവിടെ തുമ്പികൾ..?’
അവൾ പുറകിലേക്ക് മുഖം തിരിച്ചു. ഞങ്ങളിവിടെ ഉണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞൊരു തുമ്പി, അവളുടെ മൂക്കുത്തിയിൽ വന്നിരുന്നു. അവൾ ബസ്സാകെ കണ്ണോടിച്ചു. സീറ്റുകളിലും എല്ലായിടത്തും നിറയെ തുമ്പികൾ. കണ്ണുകൾ അടച്ച്… യാത്ര ആസ്വദിച്ച്…. ചിലത് ഇരിക്കുന്നു. ചിലത് മെല്ലെ മെല്ലെ പാറുന്നു.

അവളും മിഴികളടച്ചു. അത് ഇഷ്ടപ്പെടാതെയോ എന്തോ… കാറ്റ് മുഖത്തേക്ക് മുടിയിഴകളെ കൊണ്ടുവന്നിട്ടു. നാട്ടിലെ സ്റ്റാന്റിൽ എത്തിയപ്പോഴേക്കും തുമ്പികൾക്കെല്ലാം നന്നേ മടുത്തിരുന്നു. തനിക്കും. തൊട്ടടുത്തുള്ള കംഫർട്ട് സ്റ്റേഷനിൽനിന്നും ഫ്രെഷായി കടുപ്പത്തിലോരോ ചായ കുടിച്ചു. അവളായിരുന്നു പേ ചെയ്തത്. തുമ്പികളുടെയും കടക്കാരന്റെയും മുഖത്ത് ഒരുപോലെ സന്തോഷം.

അവർ മറ്റൊരു ബസിൽ ആര്യൻകോടിലേക്ക് ടിക്കറ്റ് എടുത്തു. കണ്ണടച്ച് തുറന്നപ്പോഴേക്കും ആര്യൻകോട് എത്തി. അവിടെ നിന്ന് വീട്ടിലേക്ക് പാടവരമ്പാണ്. നടക്കണം. അല്ലെങ്കിൽ ഓട്ടോ വിളിച്ച് ചുറ്റി പോകണം. പണ്ട് ഒത്തിരി നടന്നതല്ലേ…

‘അങ്ങ് നടക്കുന്നേ…’ ന്ന് കാലും വരമ്പും ഒരുപോലെ പറഞ്ഞപ്പോൾ നടക്കാൻ തുടങ്ങി. ഉള്ളിൽ ഒരു കൊച്ചുകുഞ്ഞിനെപ്പോലെ വിതുമ്പിയും ഭ്രാന്തിയെപോലെ ചിരിച്ചും മുന്നോട്ട് നീങ്ങാൻ തുടങ്ങുമ്പോൾ പുറകിൽ അനിയൻ.

”അല്ല, ണേ….നീയെങ്ങനെ വന്ന്?”
”പറന്ന് വന്ന്. നീ കണ്ടില്ലേ… ലാൻഡിംഗ് ഒക്കെ സ്മൂത്തായിരുന്നു.”
”ഓ ഞാൻ കണ്ടില്ല കേട്ടാ.. നീ വന്ന് വണ്ടീ കേറ്.”

വർഷങ്ങളുടെ ഇടവേള ഒന്നുമില്ലാതെ അവൾ അവനൊപ്പം കയറി. വണ്ടിയിൽ ഇടമില്ലാത്തതുകൊണ്ട്, തുമ്പികൾ അവരുടെ പുറകെ വരിവരിയായി വന്നുകൊണ്ടിരുന്നു.

ഇതേ വരമ്പിൽ വച്ചാണ് ആദ്യമായി താൻ തുമ്പികളെ കണുന്നത്. അന്ന്, അച്ഛനൊപ്പം സ്‌കൂളിൽ ചേരാൻ പോയപ്പോഴും തിരിച്ചു വരുമ്പോഴും അവൾക്കൊപ്പം തുമ്പികളും ഉണ്ടായിരുന്നു. പിന്നെ പിന്നെ, എന്നും കൂട്ട് വരും. ഉച്ചക്ക് ഗ്രൗണ്ടില്‍ ഓടി മടുക്കുമ്പോൾ, ചിറക് വീശി ഇത്തിരിക്കാറ്റ് തന്ന്, വീണ്ടും വീണ്ടും ഓടിപ്പിക്കും. അന്നെല്ലാം എവിടെ പോകുമ്പോഴും കൂട്ട് അവരാണ്, പിന്നീടെപ്പോഴോ അവളറിയാതെ, അവളിൽ നിന്നും ഇറങ്ങിപ്പോയ തുമ്പികൾ.

അനിയന്റെ വീടും വീട്ടിലെ വസ്തുക്കളും വല്ലാതെ പരിചയക്കുറവ് കാട്ടി. പുതിയതിൽ നിന്നും ഏറ്റവും പഴയതിനെ തിരഞ്ഞ്, ഒടുവിൽ കണ്ടെത്തി. അമ്മയുടെ കട്ടിൽ. ഉപയോഗിക്കാത്തതുകൊണ്ടുള്ള ഒരു മണം കട്ടിലിനെ മൂടിപ്പൊതിഞ്ഞിരുന്നു.

അതിൽ നീണ്ടുനിവർന്നു കിടന്നപ്പോൾ, ഒരു നിമിഷം താൻ അമ്മയായിന്ന് ഒരു തോന്നൽ. അമ്മയുടെ ചൂരും ചൂടും തന്നിലേക്ക് ചേരുന്നത് പോലെ. കണ്ണുകൾ മെല്ലെ അടയുമെന്ന് തോന്നിയ സമയം അമ്മത്തുമ്പി കല്ലുമായി അവളുടെ കണ്ണിനു മീതെ വന്നു. കണ്ണിൽ വീഴാതിരിക്കാൻ അവൾ എഴുന്നേറ്റിരുന്നു. അപ്പോൾ, അമ്മത്തുമ്പിയുടെ ചിറകിൽ പറ്റിച്ചേർന്നിരുന്ന കയ്യറത്താംപൂ അവളുടെ കയ്യിലേക്ക് വീണു. അവൾ മുറ്റത്തിറങ്ങി. നെടിഞ്ഞിക്കുന്നിനെ നോക്കി. കുന്ന് ചെറുതായോ, താൻ വലുതായോ…

അവൾ കുന്നിലേക്ക് നീങ്ങി.
”ണേ ചേച്ചി… നീയെങ്ങോട്ട് പോണ്.”
അനിയനാണ്.
”കുന്നില്…. പൂവ്…”
”കഷ്ടം തന്നെ ട്ടാ… നിന്റെ പിള്ളകളി ഇതുവരെ തീർന്നില്ലേ, ണേ.. അവിടെ മൊത്തം കാടുപിടിച്ചു. പാമ്പ് കുട്ടിയിട്ട് കിടക്കണ്. പോണ്ടാ.”
”അത് കുഴപ്പമില്ല. ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചോളാം.”
”ന്നാ പിന്നെ ഞാൻ വണ്ടിയിൽ കൊണ്ടാക്കാം. അവിയൻകോട് വഴി പോയാൽ ഇപ്പോൾ കുന്നിന്റെ മുകളറ്റം വരെ വണ്ടിയിൽ പോകാം.”
”വേണ്ടടാ. എനിക്ക് തനിച്ചു പോകണം, നടന്ന്. ഞാൻ പതിയെ അങ്ങ് കയറിക്കോളാം.”

അവൾ മുന്നോട്ട് നീങ്ങി. കാടും പടർപ്പും പൊത്തും കുട്ടിയിട്ടു കിടക്കുന്ന പാമ്പുകളും കടന്ന് കുന്നിന്റെ മുകളിലെത്തി. അവളിൽ കുന്നും കുന്നിൽ അവളുംമാത്രം. ചിറകുകൾക്ക് ചായം തേച്ച്, വെയിലത്ത് ഉണങ്ങാനായി പാറുന്ന തുമ്പികൾ…. വെയിൽ കാഞ്ഞ്, നിലത്തും പാറകളിലും ചാഞ്ഞു കിടക്കുന്ന തുമ്പികൾ…. കയ്യറത്താം പൂക്കളിൽ, ചെടിത്തുമ്പുകളിൽ, മരച്ചില്ലകളിൽ വിശ്രമിക്കുന്ന, തേനുണ്ണുന്ന തുമ്പികൾ….

ഒരു കൊച്ചുകുട്ടിയെപ്പോലെ അവൾ കയ്യറത്താം പൂക്കളെ ഒടിച്ചെടുത്തുകൊണ്ടിരുന്നു. ദീർഘക്കാലത്തെ അപരിചിതത്വം തോന്നിയതുകൊണ്ടാകണം, കയ്യത്താമ്പുല്ല് അവളുടെ കയ്യിനെ ചെറുതായൊന്ന് നോവിച്ചു. ആ നോവിൽ ഒരു സൂചി ചോര പൊടിഞ്ഞു. ചെറിയൊരു നീറ്റലോടെ അവൾ നെടിഞ്ഞിക്കുന്നിന്റെ മാറിലെ പുൽത്തകിടിയിൽ അമർന്നുക്കിടന്നു. പതിയെ ഉറക്കത്തിലേക്കു വഴുതിയ, മുഴുവനായും അടയാത്ത കണ്ണുകൾ കുന്നിന്റെ മേൽത്തട്ടും കടന്ന് അടിയിലെ മണ്ണിലേക്ക് ആഴ്ന്നിറങ്ങി…